نوجوانی از دید روانشناسی
( به نام خداوند بخشنده ی مهربان)
نوجوانی از دید روانشناسی
«با تین ایجرها سرشاخ نشوید»
نوجوانی از دید روانشناسی و تعلیم و تربیت دوره ای احساسی و بسیار مهم به شمار می آید.معمولا سنین بین 12 یا 13 تا 18 سالگی سنین نوجوانی یا به قول انگلیسی زبان ها دوره ی تین ایجری نامیده می شود.این دوره در حقیقت پلی بین کودکی و بزرگسالی است.تغییرات سریع فیزیکی و متعاقب آن تحولات عاطفی و روانی باعث ایجاد نوعی سر در گمی و بحران هویت در نوجوانی می شود و این دگرگونی های سریع ،وی را بسیار آسیب پذیر و نیازمند حمایت ها و ساپورت های روانی والدین می سازد.در این دوره برزخی که همه چیز در نوجوان ناپایدار و در حال تحول و دگرگونی است وی کمتر می تواند رفتار ،گفتار و کردار خود را کنترل کند و بسیار حساس و زود رنج می شود.نوجوان بیشتر اوقات در رویا و تخیلات مخصوص خود به دیگران نشان بدهد که فرد بسیار مهمی است.اگر تاکنون به وضع ظاهر و لباس و آرایش موی خود توجهی نداشته از حالا مدام و بطوری وسواس گونه و طولانی جلوی آینه ایستاده و به سر و وضع خود می رسد.
او در برابر ناکامی ها و شکست ها واکنشی بسیار تند نشان می دهد و نگران آینده ی شغلی و اقتصادی و تحصیلی خود است،توجه و تایید همسالان برایش بسیار مهم و حیاتی می شود ،تحمل شنیدن انتقاد و سرزنش والدین را ندارد ،ایده آلیست می شود و به عبارتی دیگر این «بمب انرژی»دیگر خدا را به اصطلاح بنده نیست و می خواهد دنیا را طبق خواسته های خودش تغییر دهد.
این تغییرات خلق و خوی نباید والدین را مضطرب و نگران سازد چون این علائم و نشانه ها طبیعی بوده،و نشان از ظهور استقلال عاطفی در فرد نوجوان دارد.او در حقیقت برای ورود به دنیای بزرگسالی آماده می شود.
روانشناسان به والدین افراد نوجوان توصیه می کنند که با آنها اصلا سرشاخ نشوند.
نویسنده:امیر.ح